Filipijnen!

Inmiddels weer terug uit de Filipijnen waar ik een heerlijke vakantie heb gehad! Vrijdagochtend de 26e september vroeg opgestaan om de eerste bus (om kwart over 6) en metro naar het vliegveld te nemen. Na een vlucht van in totaal ongeveer 5 uur inclusief tussenlanding in Cebu landden we op het vliegveld Kalibo. Een bijzonder klein vliegveld waar we na een tijd in de rij te hebben gestaan voor de paspoort controle wel een taxibusje hebben kunnen regelen om ons naar Boracay te brengen. De prijs was gelijk inclusief de tickets voor een van de bootjes naar Boracay, al bleek daar aangekomen dat er nog wel de nodige fees betaalt moesten worden. Erg duur was het gelukkig allemaal niet, al klinkt het allemaal veel meer in de Filipijnse peso’s. Het voelt toch wel raar om 15000 Peso’s in je portemonnee te hebben, ook al is dat nog geen €50. We verwachten een soort veerpont voor de oversteek naar Boracay, maar het bleek een vrij kleine houten boot te zijn (zie foto) en de oversteek maar 10 minuten. Op het eiland aangekomen namen we de tricycle (een soort scooter met een overdekte zijspan) naar de hostel. ’s Avonds zijn we nog even het strand gaan bekijken en hebben we heerlijk Mexicaans gegeten in d’Mall, het centrum bij het strand.

De volgende dag hebben we heerlijk op het strand gelegen en in de zee gezwommen. Ongelooflijk hoe helder blauw het water daar is en de stranden zijn van heel dun poederzand. Wel wordt je constant lastiggevallen door verkopers van allerlei troep, ijsjes, massages en activiteiten etc. Bovendien zijn er (vooral ’s avonds) overal bedelende kinderen, vaak met een baby op hun arm. ’s Avonds uitgeweest waarbij we eerst bij verschillende strand bars wat gedronken hebben (vaak gewoon zittend in loungesets op het strand) en later naar een aantal clubs zijn geweest.

De volgende dag op zoek gegaan naar een beach house/appartement om een paar dagen een ruimte voor onszelf te hebben. Gelukkig vonden we voor ongeveer 80 euro pp voor 5 dagen een appartement waar we de volgende dag in konden. Hier hadden we een keuken, 2 ruime badkamers en zelfs 3 televisies. Na al weken geen televisie meer gezien te hebben moet ik toegeven dat we allemaal vrij snel verslaafd waren. Verder hebben we allemaal genoten van elke ochtend een uitgebreid Canadees ontbijt (we waren met 4 Canadese meiden, 1 Zweedse en ik) van scrambled eggs, bacon en Hashbrowns.

Overigens hebben we de hele week op het eiland genoten van heeeel veel heerlijk (vooral) Westers eten. Alles van pasta en pizza tot Mexicaans, steak en Sushi, zolang het maar geen witte rijst was want dat waren we na de Singaporese kantines allemaal wel even zat.

Boracay is ontzettend toeristisch en richt zich steeds meer op het Westen, hoewel er nog niet heel veel Westerse toeristen zijn. Dit was wel het laagseizoen, maar de meeste toeristen zijn Koreaans, Chinees of Filipijns en wonend in de grote steden zoals Manilla. Boracay staat ook bekend als een eiland waar je goed kunt feesten dus er komen veel jongeren op af. een Filipijnse vriendin in Singapore vertelde me dat op haar universiteit bijna iedereen die is afgestudeerd daarna een week naar Boracay gaat (een beetje zoals onze examenreizen naar Cherso en Albufeira na de middelbare school). Verder waren er veel uitwisselingsstudenten zoals wij voor een week vakantie uit o.a. Hongkong en waren er behoorlijk wat backpackers. Veel van deze backpackers zijn al heel lang aan het reizen (soms al 2 of 3 jaar) en hebben dus de “standaard” landen al gezien.

Ons appartement lag in een wat minder toeristisch gebied en het strand daar was een stuk rustiger en je werd er veel minder lastig gevallen door verkopers. Wel hebben we hier voor een lagere prijs dan in d’Mall een zeilboot trip rond het eiland kunnen boeken. De zeilboot bracht ons eerst naar Puka beach, een rustig strandje helemaal in het noorden van het eiland (dat trouwens maar ong 7 bij 1 kilometer is, dus heel klein). Hier hebben we wat gedronken en het huisaapje van de bar bewonderd voor we verder gingen naar de Crocodile Islands voor de kust van de andere kant van Boracay om te snorkelen. Erg leuk om de vissen uit je hand te laten eten en heel veel “Nemo” visjes gezien.

Als we naar het centrum wilden vanuit ons appartement gingen we meestal met 1 tricycle, hoewel die nogal krap zijn voor 6 personen. Vooral op de terugweg hebben we vaak erg gelachen omdat het iedere keer weer spannend was of de brommer genoeg vermogen had om de laatste steile heuvel vlak bij ons appartement op te komen. De driver nam een lange aanloop om vaart te maken en meestal haalden we dan op het einde net aan heel langzaam de top waarbij we allemaal naar voren moesten hangen om het gewicht naar voren te verplaatsen.

Later in de week wilden we nog graag een waterval bezoeken en we wisten dat er een was, dus geboekt bij een van de verkopers. De waterval was op het grotere eiland waar ook het vliegveld is, dus opnieuw met de boot en daarna ruim een uur met een taxibusje. aangekomen bleek het niet echt een waterval te zijn maar meer een zwembad gevuld met water uit een bron in de bergen. Het zwembad overstroomde in een beek die het water weer afvoerde. Het was een hele mooie plek, maar helaas niet de waterval die we gehoopt hadden te zien. Wel hebben we gezwommen in het zwembad ondanks het hele koude bronwater en hadden we een heerlijke barbecue lunch. Tijdens het rijden in het taxi busje wel genoten van het Filipijnse landschap. Van de aardbeving van vorig jaar was niet veel te zien, afgezien dat op veel plekken de weg heel nieuw was en dat ze op veel andere plekken met de weg bezig waren. Ik denk dat dat is om de beschadigde wegen te herstellen. Hier en daar was wel een ingestort huisje of hutje maar de helft van die huisjes waren van golfplaten en bamboe, dus dat hoeft niet per se van de aardbeving te zijn. De stenen/betonnen huisjes die er stonden leken allemaal in redelijk goede staat.

Verder viel het heel erg op hoeveel scholen er zijn. Het leek soms wel of er per 20 huizen een elementary school was en bijna half zoveel high schools. Het lijkt er dus op dat de meeste kinderen redelijk lang naar school gaan. Wel was het naar om alle bedelende kinderen in Boracay te zien. Hoewel de meeste er op zich gezond en niet ondervoed uitzagen voelt het niet goed om een kind van een jaar of 7 om 12 uur ’s nachts met een baby op de arm te zien rondlopen. Later in de week hebben we een aantal keer kinderen gevraagd of ze iets wilden eten als ze om geld vroegen en bijvoorbeeld cola en wat te eten voor ze gekocht. We hadden niet het idee dat ze het geld mochten houden als we ze geld gaven, het leek er meer op dat ze allemaal in opdracht van ouders e.d. werkten. Op een avond waren een aantal van ons uit (ik niet) en vroegen 2 meisjes of ze wat wilden eten. De meisjes wilden graag de Filipijnse delicatesse: een half ontwikkelde kuiken embryo in een ei. Een van mijn vriendinnen maakte het ei voor haar open en zag het door bloed omgeven kuikentje en heeft verder maar niet teveel gekeken hoe de meisjes ervan genoten. Toen de meisjes om meer geld vroegen, vroegen ze waar ze het geld voor nodig hadden en antwoorden de meisjes: Notebooks, voor school. Ze spraken met hen af om de volgende avond samen notebooks te gaan kopen, maar de meisjes zijn helaas nooit op komen dagen.

Later in de week heb ik met 3 anderen nog een introductieduik gedaan. We kregen eerst een korte instructie en moesten oefenen in ondiep water, waarna we met een boot verder zee op gingen en uiteindelijk tot bijna 12 meter gedoken hebben. Ik had erg veel problemen met mijn oren en het kostte me daarom wat meer tijd om beneden te komen maar het was het zeker waard. Schitterend om de onderwaterwereld op deze manier te zien.

Verder zijn we nog een keer terug gegaan naar Puka beach. Dit strand is wat minder poederachtig maar wel mooi om te zien, iets ruiger en verder heel rustig. In een van de strandbars hebben we genoten van Filipijns eten (vooral Seafood).

De laatste twee nachten van onze vakantie hebben we weer in dezelfde hostel doorgebracht. Hier veel nieuwe mensen leren kennen en vooral de laatste zaterdagavond een hele gezellige avond gehad, terwijl we wat dronken voor het uitgaan. Heel erg gezellig met alle verschillende nationaliteiten en culturen.

Helaas tijdens deze laatste avond uitgaan wel mijn tas verloren/gestolen. Bij het verlaten van de club had ik hem nog waarna ik een stuk over het strand gelopen ben en later ergens ben gaan zitten. Toen ik opstond bleek ik mijn tas niet meer te hebben dus ik vermoed dat hij onderweg gestolen is. Na een tijdje het zoeken maar opgegeven en de volgende ochtend verder gezocht, maar helaas. Nog wel aangifte gedaan op het politiebureau maar die blijken mijn verhaal behoorlijk verdraaid te hebben (ik ben volgens hen mijn tas verloren omdat ik onder invloed van alcohol was). Ik heb dus geen telefoon meer (ga vrijdag of zaterdag een nieuwe kopen). Omdat er een Singaporese prepaid simkaart inzat en in mn Nederlandse simkaart nog in Singapore heb kan ik waarschijnlijk wel hetzelfde Nederlandse nummer houden (voor Whatsapp). Helaas is ook mijn studenten visum gestolen, waarvoor ik naar het immigratie bureau aan de andere kant van de stad moet om een nieuwe aan te vragen. Ook mijn creditcard en een gewone pinpas zijn weg, mijn studentenpas van de universiteit, mijn zorgverzekeringspasje, mijn metrokaart en omgerekend ongeveer 30 euro. Gelukkig had ik mijn paspoort nog wel en konden de andere meiden me geld voorschieten om terug in Singapore te komen. In Singapore had ik nog een andere pinpas liggen dus ik kan me wel redden nu.

Nu deze week veel studeren omdat ik veel deadlines voor projecten en opdrachten heb en dinsdag een tussentoets. Na dinsdag heb ik het weer even wat rustiger en hopelijk weer wat tijd voor meer sightseeing in Singapore.